اشعار

ذکر شریف ارباب، تسبیحِ مستجاب است            پس یاحسین گفتن، اصلی‌ترین ثواب است

یک قطره اشک ما را، هفتاد حج نوشته            اربابِ دست‌ودل‌باز، از بس که خوش‌حساب است

یک بیت گریه کردیم، صد جِلد معرفت شد            شوریِ اشکِ هیأت، شیرین‌ترین کتاب است

جُـونِ حسین باشی، بـوی بهشت داری            عطر لباس نوکر، خوشبوتر از گلاب است

هر منصبی که داریم، با انتخابِ زهراست            مادر برای فرزند، دنبالِ انتصاب است

ذکرِ مصـیبتِ او، تـضمین خانۀ ماست            کاخ بدون روضه، کاشانه‌ای خراب است

ما شهـرونـد‌هایِ، جـمهـوریِ حـسیـنـیم            خونِ شهید گودال، تضمینِ انقلاب است

تا کارمان گـره خورد، گـفـتیم: یا رقیّه            این نازدانه نامش، در هر زمان جواب است

دوری وَبالمان شد، زخمی به بالمان شد            یک سالِ بی‌زیارت، بالاترین عذاب است

خرجیِ کـربـلا را، پایِ نجـف نوشـتـند            بانیِ اربعـینش، شخصِ ابوتـراب است

اربابِ آب‌ها را، لب‌تـشـنه سر بُـریـدند            از داغ حنجرِ او، دل‌های ما کباب است

آزار پـشـتِ آزار، بـازار پـشـتِ بـازار            آل علی گرفتار، دست همه طناب است

آن بانویی که گـریان، دنبالِ نیـزه‌داران            هِی می‌دَوَد پریشان، حس می‌کنم رباب است!

هر گـاه از نـگـاهِ تـو، دل‌های ما بُرید            نـطـقِ زبـان، ز گـفـتـنِ یـا ربـنـا بُـرید

از فـیضِ رحـمتت، نبَرَد بهره روسیاه            عصیانِ روز، از تو چه شب‌ها مرا بُرید

ذکرِ عـلَیَ الـدَّوام، به هرکس نمی‌دهند            ناشکـرِ بد زبان، چه بسا از دعـا بُرید

با اِدعـا، دعـا که بـه ‌جـایـی نـمی‌رسـد            بـاید که دسـت، از طـلـبِ اِدعـا بُـریـد

بلعـم، اگرچه مدعـیِ اسـمِ اعـظم است            مغـرور شد، که آخرِ کار از خدا برید

حُبِّ علی‌ست، مقصد و مقصود کبریا            لعـنت بر آنکه از عـلیِ مـرتضی بُرید

ما را علی، دوباره فـراخوانَد از نجف            بیچاره است، هر که ز ایوان طلا بُرید

روزی‌که سفره‌دارِ ازل، سُفره پهن کرد            نــانِ مـرا، بـه ‌نـامِ شــهِ کـربـلا بُـریـد

این‌گونه شد که هر شب جمعه، به قتلگاه            انگـار حـنـجـرم، چو شـهِ نـیـنـوا بُرید

می‌گفت مادرش به نوا، ای حسینِ من            جان داشتی هنوز، سرت را چرا بُرید؟!

تو داشـتی هـنوز کمی حـرف می‌زدی            سر را به پیـشِ مـادرِ تو، از قـفا بُرید

رحمی نکرد شمر، به رگ‌های پاره‌اَت            می‌دید دخـتـرت، ولی آن بی‌حـیا بُرید

فـریـادِ یاحـسـین، ز اهـلِ حـرم رسـیـد            وقتی که تـشـنه‌لب گلویت بی‌هـوا بُرید

همیشه هر شبِ جمعه به سینه غم دارم            حـرارتی‌ست قـدیـمی که در دلـم دارم

اگرچه دستِ تـهـی دارم و گـدا طبـعـم            دلِ شکـسـتۀ خود را که دستِ کم دارم

میـان نـامـۀ من خـالی است از خـوبی            گـناه و جرم و خـطا را همه رقم دارم

مرا به حُرمتِ موسی الرضاست می‌بخشید            خوشم که رعـیتم و شاهِ ذوالکرم دارم

به امرِ حضرت سلطان، حسین می‌گویم            به لطف فـاطـمـه، اربابِ محـترم دارم

حسین گفتم و جان و دلم به جوش آمد            مرا بـبخـش، فـقـط اشک تـازه‌دم دارم

نشد که زائـر کـرب و بـلا شوم، باشد            دلـم خـوش است مـیان دلـم حـرم دارم

برات کرب و بلایم به دست عباس است            دوبــاره مُــلـتـمــس دامـنِ عـلــمــدارم

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

آنچه در سوگ تو اى پاک‌تر از پاک گذشت            نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت‏

چـشـم تـاریخ در آن حـادثـۀ تلخ چه دید            که زمان مویه‌کنان از گذر خاک گذشت

سر خورشید بر آن نیزۀ خونین می‌گفت            که چه‌‏ها بر سر آن پیکر صدچاک گذشت‏

جـلـوۀ روح خـدا در افـق خـون تو دیـد            آن‌که با پـاى دل از قـلـّۀ ادراک گذشت‏

مرگ هرگز به حریم حَرمت راه نیافت            هر کجا دید نشانى ز تو چالاک گذشت‏

حرِّ آزاده، شد از چشمۀ مهرت سیراب            که به میدان عطش پاک شد و پاک گذشت‏

آب، شـرمـنـدۀ ایـثـار عـلـمـدار تـو شـد            رود بی‌تاب کنار تو عـطـشـناک گذشت‏

بر تو بـسـتـند اگر آب، سـوارانِ سراب            دشت، دریا شد و آب از سر افلاک گذشت‏

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست            جـنّت بی‌تـو عـذابش ز جهـنم کم نیست

در دم مـرگ اگـر پـا به سـرم بگـذاری            عمر جاوید به شیرینی آن یک‌دم نیست

تا خـدایی خدا هست، لوای تو به پاست            زآن‌که جز دست خدا، حافظ این پرچم نیست

هـم خـدا دانـد و هـم عـالـم و آدم دانـنـد            که به جز رایت عشق تو در این عالم نیست

ملک هستی همه ماتمکدۀ توست حسین            جایی از ملک جهان خالی از این ماتم نیست

گوهر اشک عزای تو به هر کس ندهند            اهـرمـن را شـرف داشـتن خـاتـم نیست

گـریه بر پیکـر مجروح تو باید همه دم            که جراحات تنت را به از این مرهم نیست

تو به جا ماندی و ظالم اثرش هم شد محو            پایۀ ظلم که در دار جهـان محکم نیست

سائل توست کسی کز تو، تو را خواهد و بس            آن‌که شد طالب تو در طلب دِرهم نیست

داد مظلـومی تو مُلک خـدا را پُـر کـرد            عالمی نیست که با یاد غمت، دَرهم نیست

گـریه کـنـد برای تو بی‌اخـتـیار، چـشم            بخشید از این جهت به بشر کردگار، چشم

نـذر نـگـاه سـوی تو می‌شد تـمـام‌شـان            گر داشت نوکر تو هزاران هزار چشم

کـمـتر شـود از آتـش دوزخ هـراس او            هر قـدر بـیـشـتـر بـشـود آبـدار، چـشم

لطـفـاً زمـان مرگ قـدم‌رنـجـه کـن بـیا            چشمش به راه توست میانِ مزار، چشم

گـفـتـند به وضوح نـظر می‌کـنی به ما            هرگاه می‌شود وسط روضه تار، چشم

وقـتی شـنـید زخـم تـنت بی‌شـمار بـود            خون گریه کرد پای غمت بی‌شمار، چشم

مـی‌دیـد ذرّه ذرّه تـنت را به هـر کـجـا            در قتلگاه هرچه که می‌کرد کار، چشم

زینب تمـام راه نـگـاهش سوی تو بود            او بـرنداشت از تویِ نیـزه سوار، چشم

نـزدیک‌تـری از رگِ گردن به گدایت            مـائـیم و طـوافِ حـرم کـرب و بلایت

هر جای جهان می‌نگرم نام تو آنجاست            از هر نظر انگـار شـبـیـهی به خدایت

گـشـتـیـم تـمـامی جـهـان را و نـدیـدیم            شیرین‌تر و دلچسب‌تر از شور عزایت

در روز قیامت که جهان دور تو جَمع‌ست            بـگـذار که مـا نـیـز بـیـفـتـیـم به پـایت

بگـذار که من نـیـز گـرفـتـار تو بـاشم            یک جرعه بنوشان به من از جام بلایت

پَرسوخته چون فطرس و دل‌سوخته چون حُر            مـن آمــده‌ام بــاز بـه امـیــد عـطـایـت

ای آن‌که جهان تکیه به دستان تو داده‌ست            حالا چه شده تکیه زدی خود به عصایت؟

با خوود و سپر رفت به میدان علی‌اکبر            از مـعـرکه برگـشت ولی بـین عـبایت

دیـدنـد مـلائک هـمگی گـوشـۀ گـودال            آغـوش گـشـوده‌سـت خـداونـد بـرایـت

بر نیزه شدی قاری قرآن، چه شکوهی            ای آنکه دل از فاطمه می‌بُرد صدایت

وقتی همه‌جا شُهره به عنوان تو باشیم            باید که فقط ریزه‌خـور خوان تو باشیم
دامن نکش از دست گـداهای گـرفـتار            بگـذار کـمی دست به دامـان تو باشـیم

خیرالعمل این است که ارباب تو باشی            ما هم یکی از مُـزد بگـیران تو بـاشیم
فردای قـیامت خبر از دربـدری نیست            امروز اگر بی‌سـر و سامـان تو باشـیم
در سـیـر مـقـامـات پی گـوهـر اشکـیم            ما چله نـشـسـتـیـم که گـریان تو باشیم
اسلام بنا بر «لک لبیک حسین» است            ما نیز بـنـا شد که مـسـلـمـان تو باشیم
گویی که ابالفضل دعاگوی لب ماست            هر جا که به یاد لب عطشان تو باشیم
ما یـاد گـرفـتـیم که در روضۀ گـودال            آشـفـتـه‌تر از زلف پـریـشـان تو باشیم

آن روز که به داغ غـمـت مبـتلا شدیم            دل خـون‌تـر از شقـایق دشت بلا شدیم
ما یادمان که نیست ولی راستی حسین            بـا درد غـربـت تـو کـجـا آشـنـا شـدیـم

ممـنـون از اینـکـه آمدی آقای ما شدی            ممنون از اینکه نوکر این خانه ما شدیم
شکر خدا که فاطمه ما را خریده است            شکـر خـدا که خـرج بـساط شما شدیم
عـزت‌سـرای مـاسـت عـزاخـانـه شـما            با گـریـه بر تو بـود عـزیز خـدا شدیم
ما را خدا به عشق تو می‌بخشد عاقبت            ما عاقبت بخـیر تو در روضه‌ها شدیم

«یا صاحِبِی فِی وَحـدَتِی» یـاور ندارم            با تو ولی بـاکـی از این لشکـر ندارم

از ابـتـدای راه گـفـتـم «حـَسـبِـیَ الله»            نقشی به جز این، روی انگشتر ندارم

مـن آسـمـانـم را بـه تـو تـقـدیـم کـردم            دور و برم یک ماه، یک اخـتر ندارم

دور از حبیب خویش ماندن، غربت این است            درد من از این نیـست که یـاور ندارم

«یا رادَّ یوسف عَلَی یعـقـوب» بنگـر            دیگر عـلی اکـبر، عـلی اکـبـر نـدارم

«یا رازقَ الطّفل الصَغیر» اصغر فدایت            غیر از همین لالـه، گـلی دیگر ندارم

دارم سَر و سِرّی در این هنگامه با تو            می‌آید آن ساعـت که دیگر سـر ندارم

با عضو عضو پیکرم می‌گـویم اینک            ترسی ز تیـر و نیـزه و خـنجر ندارم

هر زخـم با تو حـرف‌هایی تازه دارد            ذکری، منـاجـاتی از این بهـتـر ندارم

این شمرها احساسـشان را سر بریدند            این‌ها مـسـلـمـان‌انـد؟ نـه بـاور نـدارم

هم زنـده‌ام با اشک هم مـقـتـول اشکم            از راز خـود پـرده چـگـونه بر ندارم

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات            دست ما را بـرسـانـد به دعـای عـرفات

یا حسین بن علی عشق، دعای عرفه‌ست            عشق آن عشق که بیرون بردم از ظلمات

پشت بر کعـبه نکردی که چنان ابراهیم            به منا رفته ای با سر پی رمی جـمرات

تو همه اصل و اصولی، تو همه فرع و فروع            تو همه حج و جهادی، تو همه صوم و صلات

ظاهر و باطن تو نیست به جز جلوۀ حق            که هـم آئـین صـفـاتی و هم آئـیـنـۀ ذات

مـرحــبــا آجــرک الله؛ بــزرگــا مــردا            نیست در دست تو جز نسخۀ حاجات و برات

شعر ناقـابل من چـیست که نذر تو شود            جان ناقابل من چیست که گویم به فدات

تو کدامین غـزلی عـطر کـدامین ازلی؟            از تو گـفـتن نتـوانـنـد چرا این کـلمات؟

جبل الرحمه همین جاست همین‌جا که تویی            پای این سفره که نور است و سلام و صلوات

عـرفـه آمـد و مـهـمـان حـسـیـنـیم هـمه            خـیره بر رحـمت دسـتان حسیـنیم همه

عـرفه آمد و ما کـرب و بـلایی نـشدیم            بازهـم پـاره گـریـبـان حـسـیـنـیـم هـمه

وسط روز رسـیـدیم و هـمه می‌بـیـنـنـد            عاشق و بی‌سر و سامـان حسیـنیم همه

دردمـندانه به دنـبـال طـبـیـبی هـسـتـیم            در پـی نـسـخـۀ درمـان حـسـیـنـیم همه

حرفِ جـود است بیا ذکـر کریم آوردم            عـاشـق ذکرِ حـسـن جان حسـیـنیم همه

ذکرِ الـعـفـو نـگـفـتـیـم ولی بخـشـیـدنـد            ما بدهـکـار به احـسـان حـسـیـنـیم همه

او مـنـاجـات کـنـد کـار هـمه می‌گـیـرد            تشـنـۀ وادی عـرفـان حـسـیـنـیـم هـمـه

عید قربان شده نزدیک، بگو با اصحاب            در ره عـشـق به قـربـان حـسـینیم همه

اشک ما خـرج برای غـم اغـیـار نـشد            روزگاری است که گریان حسینیم همه

آتش سینۀ ما از غـم یک بی‌کـفن است            داغـدارِ تـن عــریـان حـسـیـنـیـم هـمـه

چشم‌هایش سرِ تشـنه شدن از کار افتاد            کـشـتگـانِ لب عـطـشان حـسـیـنیم همه

ساربان هم نشد از رحمت دستش محروم            مـات از جـود فـراوان حـسـیـنـیم هـمه

خیزران سنگ نوک نیزه مراعات کنید            ما اسـیـر لب و دنـدان حـسـیـنـیم هـمه

شب جمعه است هوایت نکـنم می‌میرم            یادی از صحن و سرایت نکنم می‌میرم

ناله و شکوه حرام است بر عشاق ولی            از فـراق تو شـکـایت نـکـنـم می‌مـیـرم

سجده بر خاک شما سیرۀ هر معصومی‌ست            سجـده بر تـربت پـایت نـکـنم می‌مـیرم

دوریت درد من و نام تو درمان من است            تا خـود صبـح صـدایت نکـنم می‌مـیرم

به دعـا کـردن تو نـوکر این خانه شدم            هر سحر، شکـرِ دعایت نکـنم می‌میرم

وضع من را به خدا روضۀ تو سامان داد            من اگـر گـریـه برایت نکنم مـی‌مـیـرم

جـان نـاقـابـل من کـاش فـدای تو شـود            اگر این جان به فـدایت نکنم؛ می‌میرم!

شعرهایم همگی درد فراق است ببخش            صحبت از کرب و بلایت نکنم می‌میرم

تا بفـهماند به من طعـم محبت را حسین           در دلـم‌ انداخـته شوق زیارت را حسین

هر قَدَر که با گنه گشتم جدا از رحمتش           از قضا تغییر خواهد داد قسمت را حسین

هرکه آمد تحت قبه مستجاب الدعوه شد           زیر دین‌ِ خویش بُرده استجابت را حسین

ان‌ لقتل الحسین...؛ آتش به پا شد در دلم           لحظه‌ای هم کم ‌‌نکرده این حرارت را حسین

آب اگر از دشمنانش خواسته، کرده تمام           بر تمام دشمنانِ خویش حجّت را حسین

دست و پا می‌زد اگر در خون میان قتلگاه           دست و پا می‌کرد اسباب شفاعت را حسین

عده‌ای شمشیر و نیزه، عده‌ای سنگ و عصا           بر تن خود داشت انواع جراحت را حسین

زخم‌های او زیاد و اشک‌های ما کم است           می‌پذیرد باز از ما این بضاعت را حسین

مجنونم و این عشق تدبُّر شدنی نیست            دلـدادۀ کـوی تو تــمسخُـر شدنی نیست

گفتند بهشت است، ولی بهتر از آن است            بین الحـرمین تو تـصـوُّر‌ شدنی نیست

وصـل تو‌ میـسّـرشـدنی هـست ولی تا            من دور نگردم ز تکـبُّر، شدنی نیست

رزق تو کم و بیش به من می‌رسد ارباب            نانی که به من می‌دهی آجُرشدنی نیست

آبم بـدهی یا نـدهی، هرچه تو خـواهی            این تشنه لب از دست تو دلخور شدنی نیست

من گرچه کـنهکـار و بدم؛ لیک نرانم            این کاسۀ خالی همه‌جا پُر شدنی نیست

این ظرفِ نجس پاک نشد، ای همه پاکی            با بی‌ادبی هـیچ کسی حُـرشدنی نیست

بایـد بــپذیـریّ و بخـواهی تو، وگـرنه            این سنگِ سیه‌دل بخدا دُر شدنی نیست

خاک کـف پای تو شدن می‌شد اگرچه            حالا که شدم اهل تظاهر، شدنی نیست

می‌شد دل من نـرم شـود، بشکــنـد اما            وقتی نخورَد شیشه تلنگُر، شدنی نیست

ای در منای عشق خدا جان‌فدا حـسین            در پیـکـر مـبـارزه خـون خـدا حـسین

ای پاک‌تر ز پـاکی گـل‌برگ‌های یاس            روی زمین ز چهـرۀ تو دلگـشا حسین

انسان، ولی فـراتر از انسان خاک‌زاد            بـا آیـه‌هـای نــور الــهـی‌نـمـا حـسـیـن

مطلوب دل، موافق خاطر، انیس جان            زنگـار غـم‌گـرفـتـۀ دل را جـلا حسین

پـایـنـده در خـیـال زمـان‌هـا و قـرن‌ها            در مـعـبر گذشت زمـان دیـرپـا حسین

سـردار بـی‌مـبـالـغـه در عـرصۀ‌ نبرد            سرباز بی‌مـضـایـقه در کـربـلا حسین

در جنگ عاشقانه، پذیرایِ مرگ سرخ            با ظلم در نبرد به شمشیر «لا» حسین

نام تو عـطر سـینۀ خـونـین لاله‌هاست            بـویت در آسـتـین بـهـاران رها حسین

هـنوز شوق تو بـارانی از غـزل دارد            نـسـیم یک سبـد آئـیـنـه در بـغـل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده            و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

بـه یـاد چـایـی شـیـریـن کـربـلایـی‌هـا            لبم حـلاوت «احلی من العـسل» دارد

چه ساختار قشنگی شکـسته است خدا            درون قالب شش‌گوشه یک غزل دارد

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟            بـگـو مـحـبت ما ریـشـه در ازل دارد

غلامتان به من آموخت در میانهٔ خون            که روسـیـاهـی ما نـیـز راه حـل دارد

چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین            با زبانِ اشک‌های بی‌صدا گـفتم حسین

یاد تو شـرط قـبـولی نـمازم بوده است            در قنوت خویش قبل از ربنا گفتم حسین

ماند هَل مِن ناصِرَت بی‌پاسخ اما بارها            آمد از کرب‌وبلا لبیک تا گـفتم حـسین

نام زهـرا را شـنـیدم هرکجا گفتم علی            نام زینب را شنیدم هر کجا گفتم حسین

کُلُّ أرضٍ کربلا؛ من تازه می‌فهمم چرا            در خراسان، در نجف، در سامرا، گفتم حسین

عاشقی گفت آن‌چه می‌خواهد دل تنگت بگو            با دلی غـم‌بار گفتم کـربلا؛ گفتم حسین

گـفتم حسین و یا حـسیـنش آمد از جانم            هر یا حـسیـنم داشت خـیر خـتم قـرآنم

تا روضه رفتم روح من را کربلا بردند            فـرش حـسیـنـیـه‌ست قـالـی سـلـیـمـانـم

از میوۀ جنت مگو با من که یک عمر است            طعـم غـذای روضه رفـته زیر دنـدانم

او عاشقم شد یا من اول عاشقش گشتم؟            او خواست من را یا که من او را نمی‌دانم

کـشتی سـوار کـشتی امن حـسیـنم من!            با جامـۀ مشکـی حـریف چند طـوفـانم

از بچـه گی من پـادوی عباس او بودم            جارو کش این خانه‌ام کی گفته مهمانم؟

یک خط وصیت می‌کـنم یاد همه باشد            از هرچه غیر از یا حسین گفتم پشیمانم

تکلیف عاشـق چیست بوی اربعین آمد            دعـوت کن آقـا جـان مرا والله حـیرانم

این روزها زینب اسیر کوچه بازار است            بانـو زمین افـتاده از داغـش پـریـشـانم